Jimmy White

Een waar gebeurd verhaal.



Ik lig aan de rand van een zwembad in Las Vegas. Nee, echt waar. Mijn vriendin en ik hebben net twee polsbandjes gekregen van een aardige dame. Zometeen, zegt ze, begint namelijk een poolparty en met deze bandjes garanderen we onszelf van alcohol. We weten nog niet of ze daarmee 'gratis' alcohol bedoelt, maar anderzijds; het is ook nog geen 12 uur. En we gingen vandaag toch niet drinken?



Terwijl de dj net begint, en de eerste siliconen (mét polsbandje) het zwembad betreden, bedenk ik dat enkele duizenden kilometers verderop alles waarschijnlijk in gereedheid gebracht wordt voor de vijftigste verjaardag van Jimmy White. 50! Dat is een hele leeftijd. Zeker voor iemand die de dood al eens van heel dicht bij in de ogen heeft gekeken. Het kostte hem zelfs een teelbal. Ik vraag me soms af of ik de 50 überhaupt wel zal halen, ik bedoel maar: zoiets verdient een feestje!



De dj (ik ken zijn naam niet) heeft er zin in en het lijkt hem niet te deren dat de weinigen die voorlopig de strandstoelen bezetten vooral voor de zon gekomen zijn. Tegenover me ligt een vrouw met een heel erg grote zonnebril en dito hoed. Zou ze weten dat Jimmy White bijna jarig is? Zou zij Jimmy White kennen? Zou ik het haar even gaan vragen? En neem ik dan meteen op de terugweg iets te drinken mee? Toch maar niet, volgens mij is de bar zelfs nog niet open.



In zijn thuisland Engeland noemen ze Jimmy White een legende. Hij heeft dan ook heel wat gewonnen. Oh ja, ik heb het over snooker, al kan hij ook erg goed pokeren, naar het schijnt. White kon van iedereen winnen, maar zijn timing was niet altijd even gelukkig. Zes keer stond hij in de finale van het wereldkampioenschap en steeds moest hij het onderspit delven (tegen Steve Davis, John Parrott en vier keer tegen  Stephen Hendry). In Amerika ben je dan geen echte kampioen. En ergens hebben ze natuurlijk een punt. Goed dat ik de Zonnebril niet ben gaan vragen of ze hem kent. Het was hoe dan ook gênant geweest. De bar is trouwens open nu en de drank blijkt gratis. Toch als je een bepaald wodkamerk kiest, weet onze waitress. Ze heet Megan, of Maggy en ze is erg hartelijk (en ook best knap, maar ik ga hier niet dieper op in, want mijn vriendin leest over mijn schouder mee).  Soit, ééntje dan. Het is na twaalven en we zijn tenslotte op vakantie. 



Jimmy White noemen ze ook wel eens de 'people's champion', hij is dan ook veruit 
één van de meest aimabele spelers uit het circuit. De vele persoonlijke tegenslagen (met als absoluut hoogtepunt de kidnapping van zijn hond Splinter) droeg hij even nederig als zijn sportieve nederlagen. Zo verover je harten. Ik ken mensen die kabeltelevisie kochten om hem live te kunnen zien verliezen in nog maar eens een WK finale. Voor Jimmy heb je dat wel over. The Whirlwind, zijn bijnaam, is nog steeds actief. Al is hij ondertussen al lang geen wereldtop meer. Zelfs het fantastisch kapsel (niemand stond ooit beter met een nektapijt) heeft zijn beste tijd nu wel gehad. Met zijn melkbleke huid zou hij, in het gezelschap waarin ik mij nu stom toevallig bevind, ook al geen hoge ogen gooien. Doe ik ook niet, maar de wodka helpt me over dat ongemakkelijk punt heen. Straks ga ik nog dansen. 



Stephen Hendry heeft na lange afwezigheid op spectaculaire wijze terug aangehaakt bij de absolute top en maakt zelfs grote kans op zijn achtste wereldtitel. Lance Armstrong overwon óók teelbalkanker maar won daarna wel gewoon zeven keer de tour. En Johan Cruyff is net 65 geworden, dat is vijftien jaar meer dan Jimmy White.  Graag had ik van hieruit - het bad ligt ondertussen vol met veel te mooie jongens en meisjes - mijn derde wodka willen heffen op de verjaardag van Jimmy White! Volmaakt in al zijn onvolmaaktheid.

De wodka is overigens niet meer gratis. Happy hour is voorbij. Ik verlang naar huis.


Otto-Jan Ham